នៅក្នុងសម័យកាលកន្លងទៅហើយនោះ មានត្រពាំងមួយ ជាទីអាស្រ័យគោចរនៃកុកចាស់មួយ ។ កុកនោះខ្សោយកម្លាំង និង ស្វែងរកចំណីអាហារមិនបានដោយស្រួល ក៏ ពុតធ្វើជាព្រួយទុក្ខលំបាក ឲ្យគេឃើញ ។ ក្តាមមួយនៅទីក្បែរនោះឃើញ កុក សំកុកជ្រប់ដូច្នោះក៏សួរថា ហេតុអី ក៏លោកឈរសញ្ជប់សញ្ជឹងនៅព្រងើយ លះបង់មិននាំពាក្នុងការស្វែងរកចំណីអាហារ ដូច្នេះហ្ន៎? កុកពោលតបថា នែបងប្អូន ទាំងឡាយ អឺយ ! ត្រីទាំងឡាយជាចំណីអាហារតម្រង់ ជីវិតខ្ញុំពិត មែនហើយ តែខ្ញុំបានឮ ពាក្យព្រានប្រម៉ង់ពិគ្រោះគ្នានៅជិតកុកដូច្នេះថា ៖
ត្រីនៅក្នុងត្រពាំងនេះមុខជាព្រានប្រម៉ង់នឹងចាប់យកអស់មិនខាន ថាបើខ្ញុំអស់ផ្លូវរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតក្នុងទីនេះហើយ សេចក្តី ស្លាប់មុខជាចូលមកជិតខ្ញុំទៀងទាត់ណាស់ ព្រោះហេតុដូច្នេះ ហើយ បានជាខ្ញុំ ព្រួយចិត្ត សូម្បីតែអាហារក៏ព្រងើយកន្តើយមិននឹកនាឃ្លានសោះ ។ កាលនោះ ឯងហ្វូងត្រីទាំងឡាយរំពឹងគិតគ្នាថា នែអ្នកដ៏ចម្រើនទាំងឡាយ ! ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលនេះគួរទុកកុក ចាស់នេះជាអ្នកធ្វើ ឧបការៈ ដល់យើងគ្រប់គ្នាទៅចុះ ហើយគួរយើងចូលទៅ សួរមើល តើនឹងត្រូវធ្វើដូចម្តេចឲ្យបានសុខស្រូលតទៅ បុគ្គលគួរចងស្ពានមេត្រីមួយដោយអន្លើ ដោយសត្រូវដែលធ្វើឧបការៈ តែកុំធ្វើមួយ អន្លើដោយមិត្រដែល ធ្វើអបការៈឡើយ ។ ឧបការៈ និងអបការៈទាំងពីរប្រការនេះជាលក្ខណៈដែលបុគ្គលគប្បីកំណត់ដឹងចំពោះសត្រូវនិងមិត្តទាំងឡាយ ។ ត្រីទាំងឡាយសួរកុក តទៅថា លោក កុក ដ៏ចម្រើន អឺយ ! ក្នុងកាលឥឡូវ វានេះ លោក មានឧបាយជួយរក្សាយើងដូចម្តេចខ្លះ ? កុក ប្រាប់ថា ឧបាយដែលជួយរក្សាអ្នក ទាំងឡាយ ឲ្យរួចជីវិត មាន គឺ ត្រូវឲ្យអ្នក ទាំងឡាយ ចេញទៅរក ទីអាស្រ័យក្នុង ជលស័យនោះ ត្រីទាំងឡាយ អរពោលអឺងកងឡើងថា បើដូច្នោះសូមលោក ជួយតាមឧបាយនោះចុះ ។ កាលនោះឯង កុក ចាស់ពាំនាំយកត្រីមួយម្តងៗ ហើយស៊ីអស់ទៅ ។ លំដាប់តមក ក្តាម បាននិយាយ និង កុកថា លោកកុកដ៏ចម្រើន សូមលោកយកខ្ញុំទៅកក្នុងជលស័យនោះផង ។ កាលនោះឯង កុកចាស់ ត្រេក អរចង់ស៊ីសាច់ក្តាមម្តង ព្រោះខ្លួនមិនដែលបានស៊ីសោះ ក៏នាំក្តាមយកទៅដល់ ទៅគោក មួយកន្លែង ។ ក្តាមជាសត្វវាងវៃដឹងទាន់ ក្រឡេកមើលទៅក្រោមឃើញឆ្អឹងត្រីសព្រាតដេរ ដាស ពាសពេញដី ទើបរំពឹងគិតថា ហា៎ អាត្មាអញដល់គ្រោះស្លាប់ខ្លួនហើយតើ? គិតហើយក្តាមក៏បាន រកឧបាយកែខៃឲ្យរួចផុត ទុក្ខឲ្យសមតាមបរិយាកាសសិន គិតរកឧបាយល្អឃើញ ហើយតាំង យកដង្កៀបកៀប ក កុក ភ្លាម កៀបទាល់តែដាច់ម៉ាត់ ស្លាប់ទៅហោង ៕
………………………………….
អត្ថបទផ្ញើកាន់ វិទ្យុសំឡេងកម្ពុជាក្រោម ដោយ ភិក្ខុ ថាច់ នរិន្ទ
Comments are closed.