ដោយ សឺង សម្រេច l ថ្ងៃសុក្រ ទី ២៥ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ្ ២០១១
ក្នុងកីឡាប្រដាល់ មុននឹងគូរប្រដាល់ជួបគ្នា តែងមានការវាស់វែងប្រៀបផ្ទឹមទម្ងន់កំពស់ និងស្ថិតិចាញ់-ឈ្នះក្នុងការប្រកួតកន្លងមក ។ បើមានលើសខ្វះទម្ងន់ឬកំពស់សូម្បីតែ បន្តិចបន្តួច ក៏គូប្រកួតនិងអ្នកឱ្យទឹកតែង ពិចារណាថាគួរធ្វើប្រយុទ្ធឬទេ ។ ក្នុងកីឡា ប្រដាល់ដដែល បច្ចេកទ្ទេសមួយដែលអាចយកប្រៀបលើគូប្រកួត គឺធ្វើយ៉ាងណា ឱ្យ ដៃគូប្រកួតរបស់ខ្លួនខឹងច្រឡោត ព្រោះមនុស្សយើងតែពេលខឹងច្រឡោតហើយ ធ្វើអ្វីៗ ក៏ខុសដែរ ដូច្នេះអ្នកប្រដាល់ដែលខឹងច្រឡោត តែងភ្លេចឬបោះបង់ចោលបច្ចេកទេ្ទស និងបណ្តាំគ្រូ គិតតែពីវាយបង្រុះ ទៅលើគូប្រកួតតាមកំហឹងចិត្ត ជាឱកាសបើកឱ្យខាង ម្ខាងទៀតមានការងារស្រួលក្នុងការវាយផ្តួលរំលំ ។
ក្រៅពីកីឡាប្រដាល់ ក្នុងការប្រយុទ្ធដោយប្រើអាវុទ្ធផ្សេងៗទៀតក៏យ៉ាងនោះដែរ តែង មានការថ្លឹងថ្លែង កម្លាំងគ្នា លើកលែងតែសង្គ្រាមរបៀបទ័ពព្រៃ គឺវាយឆ្មក់-ដកថយ- ពួនជ្រក-លាក់ខ្លួន។
ប៉ុន្តែបើយើងលើកយកប្រវត្តិនៃការតស៊ូដោយកម្លាំងអាវុធមួយដែលផ្ទុះឡើងថ្ងៃទី ១៦ វិច្ឆិកាឆ្នាំ ១៩៧៦ នៅខេត្តព្រះត្រពាំង ដែលគេបានឱ្យឈ្មោះថា ’អ្នកតស៊ូក្នុងរណសិរ្ស សេរីភាពជាតិរំដោះខ្មែរក្រោម ’អ្នកតស៊ូក្នុងរណសិរ្សសេរីភាពជាតិរំដោះខ្មែរក្រោម’ ដែលបាន ងើបឡើងប្រើអាវុធធ្វើការបាញ់ប្រហារប៉ងរំលំរដ្ឋាភិបាលបក្សកុម្មុយនិស្ត វៀតណាមនោះ ខ្មែរក្រោមហាក់ដូចជា បានដឹងរួចទៅហើយ ដោយមិនបាច់ប្រៀបធៀប ពីកម្លាំងមនុស្សនិងសាស្ត្រាវុធ ថាក្រុមខ្លួនមានកម្លាំងតិចជាងយួនឆ្ងាយណាស់ ។ ប៉ុន្តែ ការប្រយុទ្ធដែលកើតឡើងនោះ គឺជាការបង្ហាញនូវកំហឹងឈឺចាប់របស់ខ្លួនដែលមានមក តំណត្រកូលជាយូរណាស់មកហើយ បង្កឡើងដោយសារអំពើអយុត្តិធម៌ទាំងឡាយដែល ពួករដ្ឋអំណាចយួន ឈ្លានពានបានធ្វើចំពោះខ្មែរក្រោមជាម្ចាស់ស្រុក ជាជនជាតិដើម នៅលើទឹកដីនោះ។ វាបានបង្ហាញពីការមិនអាចទទួលយកបាន នូវអ្វីដែលយួនបានធ្វើ មកលើខ្មែរក្រោម ពីកំហឹងខ្មែរក្រោមបានឆ្លងផុតខ្សែព្រំដែននៃការអត់ធ្មត់ និងការសោក ស្តាយជីវិត បង្ហាញវិរភាពក្លាហាន ហើយក៏បង្ហាញថា តទៅមុខទៀត ខ្មែរក្រោមនៅតែ មិនអាច លាយចូលគ្នាជាមួយនឹងយួនបានដោយងាយទេ។
ប៉ុន្តែរឿងដែលគួរឱ្យលើកយកមកពិចារណា គឺការតស៊ូហឹង្សាបានធ្វើឡើងតែក្នុងមួយ រយៈខ្លីប៉ុណ្ណោះ ក៏ត្រូវបរាជ័យ ខ្មែរក្រោមជាអ្នកប្រយុទ្ធដ៏ក្លាហានទាំងប៉ុន្មានបានត្រូវទ័ព យួនកំទេចចោលគ្មានសល់ ហើយព្រះ សង្ឃនិងពលរដ្ឋខ្មែរ៨ ពាន់នាក់ត្រូវអាជ្ញាធរវៀត ណាម បាញ់សម្លាប់ កាត់ទោសប្រហារជីវិតខ្លះ ចាប់ដាក់គុក និងធ្វើទារុណកម្មស្លាប់ក្នុង គុកខ្លះ។ តាមការផ្តល់ព័ត៌មានមក គឺគ្រួសារខ្មែរក្រោមជាទួទៅនៅក្នុងដំបន់ដែលមាន ការប្រយុទ្ធនោះ ពុំមានគ្រួសារណាមួយដែលរួចពីត្រូវទទួលការឆែកឆេផ្ទះសម្បែង និង សមាជិកគ្រួសារត្រូវជាប់ ឃុំឃាំងក្រោយពីទទួលការចោទប្រកាន់ផ្សេងៗពីអាជ្ញាធរវៀត ណាមឡើយ។ ផលវិបាកដែលកើតឡើងបន្ទាប់ពី ការប្រយុទ្ធដែលគ្មានតុល្យភាពកម្លាំង នេះ ធ្វើឱ្យខ្មែរក្រោមខ្លះដែលមិនដឹងរឿងអ្វីសោះ ក៏ត្រូវទទួលទុក្ខទោស ខ្លោចផ្សាដោយ របង្ក្រាបយ៉ាងចាស់ដៃរបស់យួនដែរ ។ ហើយរឿងនេះក៏នាំបង្កើតជាសំណួរទាក់ទងដល់ ផ្នែកចិត្តសាស្ត្រនិងយុទ្ធសាស្ត្រដូច្នេះថា៖
-តើការបង្ហាញនូវកំហឹងឈឺចាប់ពុះកញ្ជ្រោលធ្វើឱ្យខ្មែរក្រោមដែលមានកម្លាំងខ្សោយ ហ៊ានងើបឡើងតតាំងជាមួយទ័ពយួន ដែលពេលនោះមានចំនួនចំនួនពលទាហាននិង សាស្ត្រាវុធដ៏ខ្លាំងសម្បើម (ថ្នាក់ទីពីរ ក្នុងសាកលលោក?) បានលទ្ធផលជាវិជ្ជមាន ឬ អវិជ្ជមានសម្រាប់ខ្មែរក្រោមជាទួទៅ ?
– ជាមួយពួកម្មុយនិស្តយួន គឺអាចឆ្លៀតឱកាសទាញយកចំណេញពីយើងបានគ្រប់ ពេលវេលា សូម្បីពីខ្មែរ ដែលមានគំនិតស្នេហាជាតិក៏ដោយ។ ចំពោះករណីយការប្រ យុទ្ធខ្មែរក្រោមនិងយួននៅខេត្តព្រះត្រពាំង កាលពី ថ្ងៃទី១៦ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៦នោះ ភាពមន្ទិលមួយបានចោទឡើងថា អាចមានការលូកដៃចូលរបស់ពួកយួន បះបំបោរ បញ្ឆោតខ្មែរក្រោមដែលមានគំនុំសងសឹកជាមួយយួនឱ្យងើបឡើងធ្វើការតស៊ូ ដើម្បី ឆ្លៀតឱកាស ប្រមូលក្តោបអ្នកស្នេហាជាតិខ្មែរក្រោមឱ្យបានច្រើនបំផុតដើម្បីបាញ់ សម្លាប់ចោល ឬដាក់គុកច្រវាក់ធ្វើទារុណកម្ម ឱ្យរាងចាល់លែងហ៊ានងើបឡើងទៀត។ (helmii.com/collections/mattress)
វិទ្យុសំឡេងខ្មែរក្រោមលើកយកសំណួរនេះផ្ញើប្រគេនព្រះសង្ឃនិងជូនបងប្អូនខ្មែររួម ជាតិដើម្បីបន្តធ្វើការពិចារណាចុះ ព្រោះក្នុងរឿងវាសនារបស់ប្រទេសជាតិរបស់យើង ទាំងអស់គ្នា ពួកកម្មុយនិស្តល្អិតណាស់ យើងក៏ត្រូវតែល្អិតដូចគ្នាទើបទប់គ្នាបាន ។ រាប់រយឆ្នាំមកហើយ រឿងរ៉ាវរបស់ខ្មែរទាំងអស់ សុទ្ធតែមានការលូកដៃចូល របស់យួន ។ សូម្បីពេលនេះ លោកខៀវសំផន និងលោកនួនជា ដែលកំពុងត្រូវជំរះក្តីក្នុងតុលាការ ខ្មែរក្រហម ក៏បានឆ្លើយថា រឿងសម្លាប់មនុស្សនៅកម្ពុជានៅចន្លោះឆ្នាំ១៩៧៥-១៩៧៩ ក៏មានការលូកដៃចូលពីយួនដែរ ។ ពិតមែនតែអ្នកជាប់ចោទទាំងពីរបានត្រូវមជ្ឍដ្ឋាន ជាតិនិងអន្តរជាតិមើលឃើញជាក់ ថាជាជនឧក្រិដ ប៉ុន្តែចម្លើយ របស់អ្នកទាំងនោះ ក៏ មិនមានន័យថាគ្មានការពិតសោះដែរ។
យើងទាំងអស់គ្នារៀនពីប្រវត្តិសាស្ត្រអតីតកាល សម្រាប់អនាគត ជៀសវាងធ្វើកំហុស ដដែលៗ។មេគ្រួសារមួយដឹកនាំខុស វេទនារហេមរហាមតែមនុស្សបួនប្រាំនាក់ជាប្តីប្រ ពន្ធកូនចៅប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ប្រជាជាតិមួយ កំហុសនិមួយៗក្នុងការដឹកនាំ មាន តម្លៃស្មើអាយុជីវិតប្រជាជាតិនោះ។ខ្មែរកម្ពុជាក្រោមបាន ទទួលក្តីឈឺចាប់ខ្លោចផ្សាហួស វិស្ស័យនឹងគណនាបាន ហើយគ្មានអ្នកណាអាចដឹងរឿងនេះជ្រៅជ្រះដូចខ្មែរក្រោមជា ជនរងគ្រោះខ្លួនឯងទេ ។ ដែលគួរឱ្យឈឺចាប់បំផុតនោះ គឺយួនធ្វើបាបយើងហើយ គេខំ ប្រឹងបង្ហាញដល់ភ្នែកពិភពលោក ថាគេកំពុងស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមជួយជ្រោជ្រែងយើង ទៀត ។ ចំពោះព្រឹត្តិការណ៍ថ្ងៃទី ១៦ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៦នោះ វិទ្យុសំឡេងកម្ពុជាក្រោម សូមប្រសិទ្ធិនាមថា “មេរៀនខែវិច្ឆិកា” ចុះ។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក្តី ការស្រមើស្រមៃ តស៊ូដោយអាវុទ្ធនោះ វាហួសសម័យទៅហើយ ហើយសម្រាប់ពេលនេះនិងអនាគត ជម្រើសដ៏ល្អបំផុតរបស់ខ្មែរក្រោម គឺការតស៊ូមតិដោយហិង្សា ដោយយោងលើការទាម ទារឱ្យរដ្ឋាភិបាលយួនទទួលគោរពសិទ្ធិជនជាតិដើមខ្មែរក្រោម ដែលយួនបានចុះហត្ថ លេខាទទួលស្គាល់សេចក្តីប្រកាសរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ថ្ងៃទី ១៣ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ ២០០៧ នោះឯង ៕
